Hasseltse ‘koffiejuf’ Grand-Prix-jurylid

door DINETTE NEUTEBOOM De Stentor

22 MAART 2006 - HASSELT - Ze was al twintig jaar jurylid op Lichte Tour-niveau, maar sinds kort mag Willemien Blanken uit Hasselt ook de ruiters en amazones op het hoogste niveau van de nationale dressuursport beoordelen. Na enkele bijeenkomsten, stalbezoeken, het daadwerkelijke examen en vijf stages bij gerenommeerde juryleden heeft Blanken het traject doorlopen dat zij op aanvraag van de Hippische sportbond is begonnen.

'De groep Grand Prix-ruiters en -amazones in Nederland is de laatste jaren enorm gegroeid, dus de juryleden voor die klasse, werden overbelast. Daarom heeft de KNHS Lichte Tour-juryleden uitgenodigd voor de vervolg-opleiding,' vertelt Blanken, die met haar 66 jaar inmiddels een heel portie ervaring heeft opgedaan. 'Ik ben er eigenlijk maar zo ingerold,' blikt Blanken terug. 'Lang geleden was ik koffiejuf in de manege van IJsselmuiden toen daar de jurycursus gegeven werd. Omdat ik er alle avonden bij was geweest, mocht ik meedoen aan het examen. Ik slaagde en was jury.'

Blanken kijkt met veel plezier terug op de tijd die ze vanaf juni 2005 met haar collega-Grand Prix-juryleden in spé heeft doorlopen. 'We hadden een hele hechte groep. We komen elkaar natuurlijk overal tegen, dus we kennen elkaar door en door en durfden alles te vragen.'

De stalbezoeken werden afgelegd bij gerenommeerde ruiters en amazones als Anky van Grunsven, Tineke Bartels en Coby van Baalen. 'Het was echt fantastisch hoe kwetsbaar die toppers zich op durven te stellen. We keken naar hun rijden, naar de manier waarop ze dingen oplossen, maar ook naar de manier waarop ze minpuntjes proberen te camoufleren. Hun trainers zoals Johann Hinnemann en Sjef Janssen (huidige bondscoach, red) waren eveneens aanwezig en met elkaar praatten we over de verrichtingen. Zij vertelden waar zij nadruk op leggen in de training en wat ze trainingstechnisch willen bereiken met hun paard. Wij vertelden welk beeld wij willen zien in de proef en hoe we de onderdelen uitgevoerd willen hebben. Op die manier probeerden we meer op één lijn te komen,' vertelt Blanken. 'Buitenlanders kijken er wel vreemd van op dat dit bij ons maar zo kan. Dat topruiters hun toppaarden en hun manier van rijden onderwerp van discussie durven te laten worden voor het oog van de mensen waar je van afhankelijk bent. Want dat is toch eigenlijk wat wij, juryleden, doen. Een heel team stopt veel geld en vele uren werk en training in een paard en wij beoordelen dat even in zeven minuutjes.'

‘Als juryleden moeten we opvoedend te werk gaan. Veel ruiters en amazones snappen niet dat goed paardrijden eigenlijk gymnastiseren is. De toppers wel. Als je Anky bijvoorbeeld op een ezel zet, dan loopt 'ie nog. Als een paard zich happy voelt, krijg je een mooi beeld. Ruiters die hun paarden op die manier kunnen laten lopen, moeten hun fouten daarmee kunnen compenseren. Een Brave Hendrik die zijn proefje doorsloft, mag niet winnen.'